Home sweet Home

Soms, terwijl ik naar huis rij, denk ik: 'Man, this is my life!' en dringt het niet altijd door dat dit nu echt mijn leven is. Door de week heb ik nooit tijd om mijn blog bij te werken en wanneer het dan weekend is weet ik opeens niet meer wat te vertellen. Ik zal maar ergens beginnen.

Zondag ben ik eindelijk in mijn eigen appartement ingetrokken. Na zaterdag een bed gekocht te hebben bij Ikea is het me dan toch gelukt om te 'verhuizen'. Tot mijn verbazing toch wel een emotioneel moment. Uiteindelijk stond ik er toch precies alleen voor. Ik nam afscheid van Nico en reed alleen naar huis. Vreemd gevoel. Net zo'n gevoel alsof ik elk moment in een vliegtuig moest stappen om terug naar België te keren. Heel even werd het me toen allemaal te veel. Acht jaar geleden had ik dit zelfde gevoel. We verhuisden naar Colorado en ik was in complete ontkenning tot ongeveer na een dikke twee weken. Toen ben ik bij papa op schoot gekropen en heb ik een goed half uur gehuild... ik had toen gezworen dat ik Amerika nooit leuk zou vinden! En nu zat ik hier weer. Een beetje alleen en geen papa om bij uit te huilen. Maar wel een Papa om mijn zorgen aan toe te vertrouwen.

Terug naar mijn kasten, tot nu toe staat er weinig op en heb ik overal nog veel plaats (... voor matrassen, personen en dergelijke hint hint). Ik heb nog geen echte foto's op FB kunnen zetten omdat mijn batterijen van mijn camera plat zijn en ik nog niet de kans gehad heb (of de wil) om er nieuwe te gaan kopen. Ik zal deze week er eens werk van maken.

Het appartement is aangenaam. Veel lawaai van spelende kinderen wanneer ik thuis kom van werken en af en toe horen we het wel wanneer er iemand boven ons een douche pakt. Maar voor de rest een hele fijne omgeving (mama - juist achter 'Mardel'). Maandagavond was Nico al langs gekomen en hebben we een uurtje op het balkon gezeten - gebabbeld over van alles en nog wat: dingen die we willen doen voor anderen, dingen die we samen willen bereiken. Van hem mag ik altijd op zijn schoot komen uitwenen als het nodig is. :)

Tijdens de week is het altijd druk en heb ik weinig tijd om nog ergens anders aan te denken. Tussen het verbeteren van testen en nakijken van lessen door moet er dan ook nog eten worden gekookt en worden opgeruimd. (Dat doet me eraan denken dat ik dringend mijn was nog eens moet doen!) Heb al vier keer voor mezelf gekookt en het is allemaal wel goed te eten - al zeg ik het zelf.

Deze hele week was het 'spirit week' op school. De week voor 'Homecoming' heeft elke dag een speciale naam: Disney Day, Crazy Hair Day, School Spirit day... en moeten de studenten zich dan naargelang verkleden. Ze waren niet te houden. De hele week was het zwoegen om ze in toom te houden. Hopelijk gaat dat volgende week wat beter. Woensdag morgen was het 'See you at the Pole'. Gelovige studenten komen dan een half uurtje voor school begint rond de vlaggenmast staan en bidden voor hun school en hun medestudenten. Het was heel bemoedigend om te zien hoe meer dan 50 studenten en leerkrachten samen rond die mast stonden. De directeur heeft zelfs drie verschillende keren gebeden. Een erg nederig moment.

En nu is het dus weer weekend. Tijd om te reflecteren, na te denken en vooral niks te doen. (Behalve dan morgen van 21-24u want dan moet ik gaan helpen bij 'the homecoming dance'.) Morgen ga ik ook op zoek gaan naar een Franse film. Even op adem komen van het lesgeven en maar een goeie film tonen :) Kan geen kwaad eh...

Eveline