"Kids say the darndest things"

Ah, de wereld der bloggers. Hier ben ik weer.
Studenten - wat zijn ze toch grappig. Hoe leuk is het om les te geven aan 'high schoolers'. Toen ik les gaf aan de lagere school had ik 's avonds nooit het gevoel van: Wat heb ik toch weer goed gelachen vandaag. Nee, het was eerder van: pff, morgen opnieuw. Het middelbaar is heel iets anders.

Voorbeeld 1: Ze kunnen grappen maken in het Frans.

Student: Madame!
Ik: Yes?
Student: What did the child say when he saw that car with all the S's go by?
Ik: Hmm ?
Student: Look at that 'S car go' (escargot).

Voorbeeld 2: Ze verwachten extra punten voor alles.

Ik: Asseyez-vous, s'il vous plaît.
Student: Do we get extra credit if we do?

Voorbeeld 3: Ze doen hun best wanneer 'onbekende' mensen komen kijken.

Vandaag waren er mensen op bezoek van het algemene schoolbestuur. Elke keer wanneer er iemand binnenkwam had ik super voorbeeldige studenten! Wanneer de persoon terug buiten ging en de deur dicht sloeg, steeg er een immense zucht de lucht in en kwam er natuurlijk weer de vraag: "Do we get extra credit now?"

Voorbeeld 4: Zijn het geen extra punten dan is het wel snoep.

Ik: Asseyez-vous.
Student: Do we get skittles if we do?

Ik: Just start on this exercise and then go on to the next one.
Student: Can I get some skittles for motivation?

Nu op een dag was mijn zak met skittles verdwenen. Ik wist dat het rond een bepaald uur geweest moest zijn en verdacht al enkele studenten. De volgende dag deelde ik mee dat mijn snoep op een mysterieuze wijze was verdwenen. Als iemand iets verdacht zou hebben gezien rond de school werden ze vriendelijk gevraagd dit te melden. Nu kwam er 1 student met de opmerking: 'If we bring you a new bag of skittles, do we get extra credit?' Waarop ik antwoordde: 'If you tell me who did it, I might consider it.' Nu, nog geen twee uur later stonden er drie flinke jongens in mijn klas met vier grote zakken skittles. 'Well, well, well...' Ik verdacht nog een vierde, maar die was er niet bij (een andere student had mij al meegedeeld dat deze wel degelijk de dader was). Wanneer ik dan de prangende vraag stelde, wie van u drie was het, zei de eerste: hij was het; en de andere: nee, hij was het; waarop de laatste: nee ik was het. (En ze waren het geen een van de drie). Ze lieten niks los, en gaven hun vriend ook niet prijs. Ze waren er zelfs niet bij betrokken op het moment van de daad zelf (al hadden ze het zelf wel gewild). Wat een vriendenliefde.

Voorbeeld 5: Ze zeggen de gekste dingen.

Ik wou dat ik alles kon opschrijven wat mijn studenten dagelijks zeggen. Ik vraag mij af waar ze het halen. Ik had hun verteld dat het 'Vlaamse' woord voor confituur 'gelei' is. Hun antwoord: 'That's just the ghetto way of saying jelly - that could be a black girl's name". En vanaf nu noemt één student zich dus vol vertrouwen 'zjelay'.

Ik ga mijn best doen om dingen op te schrijven - ze zijn soms echt te grappig om na te vertellen.

Nu maar genieten van mijn rustig weekend en zondag een concert van Sting ! Hmmm...

The Proud, The Few...

Wat zijn Amerikanen toch trots. Nee, niet hoogmoedig, geen grootheidswaanzin, gewoon oprecht fier. Gisteren hadden we een 'National Honor Society' assembly. De hele school kwam samen in de turnzaal om 8 nieuwe leden van deze 'club' in te huldigen. Voor deze 8 leerlingen was er een heuse samenkomst georganiseerd met het koor, de band, taart - alles er op en er aan. Wie in NHS wil zijn moet een goed percentage hebben (een minimum GPA van 3.5) en worden speciaal geselecteerd op basis van lovende aanbevelingsbrieven. Door het jaar doen deze studenten dan vrijwilligerswerk en proberen ze de samenleving beter te maken. Amerikanen zijn zo trots op alles wat vrijwillig, 'above en beyond' is. Een heel uur werd ervoor uitgetrokken om deze studenten in de bloemetjes te zetten. Wat nog leuker was: als leerkracht moesten we een 'gown en hood' aandoen. Zie hier een voorbeeld: http://www.brownsgrad.com/shop/images/bachelor_regalia1.gif (zonder het hoedje weliswaar). 

Vandaag was het weer zo'n fiere dag: Veteran's Day oftewel Wapenstilstand. We kregen een kleine, door veteranen handgemaakte 'poppie' bloem (bolpapaver) opgespeld en bij dit bloemetje hoorde een kaartje. En wat stond er op dit kaartje? Jawel, 'In Flanders Fields'. Hoe zo'n gedicht het 'nationaal gevoel' toch al niet kan teweegbrengen (het was niet eens geschreven door een Belg). Ja ja, wanneer je ergens anders gaat wonen, word je ineens fier op waar je vandaan komt. Vreemd hoor.
In al mijn klassen heb ik dan maar in eens meegedeeld hoe en wat Flanders is en waarom dit gedicht zo belangrijk is (met dank aan Werner van de KHLim die ons op sleeptouw nam doorheen Ieper en omstreken). Dus ter ere van 11.11.11 hadden we ook vandaag weer een 'assembly'. Na het volkslied, een patriottisch lied, God Bless the USA en een hele medley van liederen van elke afdeling van het leger (Navy, Army, Air Force, Marines, Coast Guard...) was het de beurt aan een spreker wiens CV ellenlang was en ik hier niet nog eens kan opnoemen. Ik geloof dat hij niet ouder dan 50 geweest kon zijn, maar een ellenlang CV niettemin. Hij vertelde hoe hij aan het werk was in 'the Pentagon' toen op 11 september 2001 het vliegtuig in het gebouw vloog. Hij vertelde hoe hij juist iets gelezen had uit het boek "My Utmost for His Highest", opstond van zijn bureau en tegen de grond vloog na de krachtige schok die het vliegtuig teweeg bracht. Hij vertelde hoe hij niet zeker wist wat er gaande was. Hij zag een vrouw, in shock, verbrand - maar deed niets. Dit was een moment dat hem wakker schudde. Iemand anders hielp de vrouw in veiligheid en hij realiseerde zich dat door God's genade deze vrouw hulp had ontvangen. Hij realiseerde zich dat door God's genade hij nog in leven was (zijn bureau zou namelijk twee maanden eerder verhuisd moeten zijn naar de plaats waar die dag het vliegtuig neerkwam, maar door omstandigheden in de bouw waren ze nog niet verhuisd). Hij eindigde met een citaat van C.S. Lewis: “Nations, cultures, arts, civilization – these are mortal, and their life is to ours as the life of a gnat. But it is immortals whom we joke with, work with, marry, snub, and exploit – immortal horrors or everlasting splendors.” 
Er zijn geen gewone mensen. Je praat niet tegen 'sterfelijke' mensen - iedereen gaat later ergens naartoe. Vandaag is het aan ons om een verschil te maken. Niet morgen, vandaag. In al het dagdagelijkse, het normale, het gewone, het saaie, heb je zelf de kans om iets buitengewoon te doen. Wat een stof om over na te denken. 


Ja, ze kunnen er wat van. De trotse, fiere, zelfzekere Amerikanen. Ze doen graag iets voor een ander. Daar kunnen we wat van leren. 

Tijd, tijd, tijd

Uiteindelijk hebben we ook hier de klok een uur achteruit gezet, waardoor ik nu dus een uur te vroeg klaar ben voor de kerk en wat tijd heb om te bloggen. Ik had echt mijn best gedaan om wat langer te blijven liggen, maar dat ging toch niet zomaar.

De voorbije week heb ik mijn rijbewijs gehaald. Vijf minuutjes rond de blok en hup, 94%. Nu ben ik dus helemaal officieel met al mijn papierwerk. Dit weekend was Nico weer ergens piano aan het spelen en heb ik tijd genomen om wat met meisjes samen te zijn :). Fijn om te weten dat er vriendinnen zijn die hetzelfde doormaken. Gisterenavond hebben we een serieuze 'girls night' gehad met pizza, salades, wijn en tequila... verfijnd natuurlijk. Gepraat over van alles en nog wat.

Oh, en ik heb weer 25 foto's gratis laten uitprinten. :) Hmmm...

Snow Day

Het schijnt hier altijd op woensdag te sneeuwen! Vandaag hadden we dus WEL een snow day. Eerst bleek het om een '2 hour delay' te gaan. Leerkrachten moesten dan voor 9u op school zijn en school zou om 9u45 beginnen. Dus ik maar naar TV blijven kijken, toch aan't hopen dat het nog een snow day zou worden, maar niks. Ik zorg ervoor dat ik goed op tijd vertrek omdat het er toch best erg uitzag buiten. Hoe meer ik richting mijn werk rij, hoe beter het weer wordt en ik zie dat het eigenlijk allemaal niet zo erg is. Ik rij bijna de parking van mijn school op wanneer de telefoon gaat. Ik neem op en hoor: 'This is an automated message. Please listen carefully: due to inclement weather school will be CLOSED today'. En daar stond ik dan voor de deur! Toch maar wat spullen binnen gaan zetten en hop terug weg.

Nico woont nu bij vrienden samen in een huis. Wat beter te doen dan maar daar naar toe te gaan. Bij zijn thuis lag bijna niks van sneeuw! Zaterdag had ik hem geholpen zijn kamer in te richten. Ik had maar direct wat foto's opgehangen, boeken neergezet en zijn bed opgemaakt. Vandaag hebben we nog wat lampen gehangen, de droogkast vervangen, nieuwe stopcontacten geplaatst en heb ik gedaan wat ik het beste kan: opgeruimd! Zie hieronder wat fotootjes van het 'kleurrijke' huis.

Maandag was het Halloween. Bij mij is er niemand aan de deur geweest. Een vriendin was langsgekomen en we hadden samen eten gemaakt. Haar vriend woont ook bij Nico, dus hadden we de overschot ingepakt en waren we richting 'The Blue House' gereden. Drie jongens en hun drie vriendinnen. Het was een gezellig onderonsje.

 

 

 Wat een snow day! 

Ondertussen zitten we bij _DSM, de jeugdgroep van de kerk en is de sneeuw al helemaal weg (het had nog geen 4 uur nodig). Morgen wordt het dus weer een gewone schooldag. :) Een tussendoortje was heel welkom.

x